tres murallas de nove palabras,
Musas no meu pensamento,
rompedes a pouca luz que na escuridade alumbra
firmes golpeades o silencio
coma o vento que atravesa a fiestra
ata a miña cama:
rematan os seus últimos alaridos,
palabras xa mortas,
aniquilando os derradeiros intentos
de xestualizar dende o leito;
morre tan tan lenta
que non sabe que está morrendo,
esquece canto é e quixo ter sido
lenta
pausada
en silencio as últimas imaxes
-derradeira luz da súa caverna-
emerxen do iris xirasolado
penetra a mirada do voitre
no que se perde:
quixera devolverlle as verbas,
despois as imaxes e recordos;
quixera entorpecer ás Moiras
e cortar o fío irrompible
do que marcha,
do que xa non volve
inconsciente solpor dunha illa
adeus ou boa viaxe
