Aquí lleva lloviendo todo el día

Empezó dentro, cuando me desperté. Primero escuché un rayo y me tembló todo el cuerpo. Y después empecé a llover. Notaba cómo los cristales de mis pensamientos se empañaban y las gotas caían de mis ojos a los dedos. Tronaba y me despeinaba. Llovía y me salpicaba las sienes. Llovía y me daba latigazos en la nuca.

¿Cómo no va a llover ahí fuera si yo ya no quepo en mí?

'Los puntos se unen hacia atrás' ¿?

Teño tanta vertixe que xa non podo pechalos ollos.
Só quero ser cangrexo e retroceder
descoser
maio e despois novembro
e as miñas pálpebras de bolboreta
que sexan verme despois.
Quero unir os puntos mirando cara adiante
quero saber que o meu sudor é/será necesario
e que morrerei no intento se é necesario
e
que quero ser necesaria.
Quero desquererte tamén,
 e que toda a dor
poda camiñar cara atrás
(e a satisfacción de non saber nin que existiches
e a bondade do Mundo cando daquela
era Mundo)
quero camiñar cara os outonos
esquecidos
deschorar, absorber as lágrimas
que sen dúbida, foron pola
inxustiza
ou compaixón (da que non gosto)
Ser galiña e ovo despois.
Desconectar
Desenterrar
Descoñecer
Desaprender

(A Steve Jobs, que conmoveu a millóns de persoas/borregos afirmando que os puntos se unen do presente cara atrás e as cicatrices teñen sentido. Así que aínda que as pasaras putas antes do triunfo, foi por algo.
 E despois estou eu, que escribo para unilos cara adiante e vivir marcha atrás e non conmovo a ninguén, nin a min, que nin me entendo.)
to
la.