Chegadas á Cidade I

agarimosas e odiadas

a ría, as súas cores

os seus versos

e os coches, os seus ruidos

de motores

irmáns e homes alleos

Eu tamén subo nun deses coches

que en manda entran na estación

nas horas en punto

nas horas dos trens

Atravesamos o Berbés

(escoitamos normalmente

a Batallán)

e ollo para as casas baixas

e penso que se vivira en Vigo

'cando sexa maior'

tería unha desas casas de pedra

e pensaría que os outros lugares

da cidade

son simplemente innecesarios

Cando chegamos á rúa da Paz

estou tranquila

A Seara semella unha casa enorme

e sempre me pregunto se baixo outros ollos

isto tamén é fermoso

como un solpor dende o 4ºE

mirando para o punto menos corrompido

do noso mar

ou se simplemente é un barrio feo

dunha cidade gris

chea de costas e prexuízos

que ninguén comprende

'¡Libre como una vaca, como una ostra, como una rata!

Pero las ratas no buscan conciliar el sueño durante horas. Pero las ratas no se despiertan sobresaltadas, invadidas por el pánico, empapadas en sudor. Pero las ratas no sueñan y, ¿qué puedes hacer tú contra tus sueños?'

Desexaches o baleiro
home morcego
home que durme
home que vive postrado
nunha cama a alma
nun París branco e negro
o corpo errante e perdido

Que intentaches procurar
un imposible, unha metamorfose
vexetal, un eterno parón
nesta delicada bola de cristal
Que quixeches ser un
ti anulado
un borrego morto
Que iniciaches unha loita
empedrada contra os sentidos

Pero nun duelo cara a cara 
perdeches contra o subconsciente
porque: 'que podes facer ti contra
os soños?'

E xa ves, de novo estás aquí,
entre pensamentos escuros
en segunda persoa de singular
e psicodelia de tellado
-polo menos nítida-
volvendo a practicar
o sabor das cousas
e a esencia dos sabores
das cousas
(e o que hai que pensar
e o que queren que pensemos...)