Desaparecer

Non son tan valente para apretar o gatillo
Non son tan covarde para apretar o gatillo
Mais esta noite -e moitas outras noites frías- quixera pulsar un botón
Teletransporte ás nubes da inexistencia ou da existencia en algodón
Pode que algún día volva

danzando coa morte
todo semella de metal

(de amor e destrución masiva)

Unha proposición indiscreta,

se ti queres, pero só se ti queres

podemos sentarnos xuntas a mirar como se extingue a Terra

ollar a Lúa -xa demasiado tarde-

con vidrosa mirada cargada de culpa humana

ollar o mar bater contra as pedras da Praia das Cavernas

agora sabemos que está enfadado

intentar librarnos do noso atroz e abominábel crime

por ter chegado aquí

por deixarnos levar coa cara tapada e

polo noso propio pé

por formar parte deste sospeitoso delirio social

entón eu quixera facer

outra proposición indiscreta

se ti queres, pero só se ti queres

podemos sentarnos xuntas a mirar como exterminan a Terra

(non creo xa que estemos a tempo de vela extinguir)

ollar unha loita de xigantescos monstros atómicos que tapan a Lúa

ollar un eterno mar morto nas nosas mans

e buscar algo de amor onde sempre queda

e da man desde o principio da fin

se ti queres, pero só se ti queres

podemos levantarnos xuntas para que non nos leven a Terra

Balas, balas

'Cuando tanto se sufre sin sueño y por la sangre
se escucha que transita solamente la rabia,
que en los tuétanos tiembla despabilado el odio
y en las médulas arde continua la venganza,
las palabras entonces no sirven: son palabras.'

R. Alberti 

O por que das cousas

de verme aquí sentada
con grapas nos ollos
cinza nas sienes
baixo un estraño limbo
acariciando os astros
de verme retomando o universo
e o por que das cousas
de premonicións que esgotaron
forzas
tódalas forzas
pero esto non é unha derrota
porque a túa pel só é desde hoxe
cartas de escarlata
que remiten á Atlántida

Bolboreta

Estou segura de que foches bolboreta noutra vida. Sabémolo ben cando as forzas sobrepasan o linde, cando asoman enerxías atómicas, cando se ergue dende a terra un silencio pensativo. Entón é cando penso o moito que eu quixera construir o planeta que mereces, para que saíras a voar antes da cea.

A C. Irene White Leboreiro. Non hai que ser poeta para vivir en poesía.

verbas fúnebres (09/07/13)

sento baixo a cálida esfera

recollo as imaxes postas no camiño
-coma se foran migas de pan-
para lembrarme tal día coma hoxe
do agridoce xa andado

o cansanzo é a apocalipse
dunha vida de trincheira
que derrete a harmonía
-o cansanzo é a guerra
contra un eu xa pétreo-

e ti estabas moi cansa
e durmiches.

"Cambiapieles"(a mirada dende o lobo ou o voitre)

tres murallas de nove palabras,
Musas no meu pensamento,
rompedes a pouca luz que na escuridade alumbra

firmes golpeades o silencio
coma o vento que atravesa a fiestra
ata a miña cama:

rematan os seus últimos alaridos,
palabras xa mortas,
aniquilando os derradeiros intentos
de xestualizar dende o leito;
morre tan tan lenta
que non sabe que está morrendo,
esquece canto é e quixo ter sido
lenta
pausada
en silencio as últimas imaxes
-derradeira luz da súa caverna-
emerxen do iris xirasolado

penetra a mirada do voitre 
no que se perde:
quixera devolverlle as verbas,
despois as imaxes e recordos;
quixera entorpecer ás Moiras
e cortar o fío irrompible
do que marcha,
do que xa non volve

inconsciente solpor dunha illa

adeus ou boa viaxe

Mitificando

Sei perfectamente que noutra vida formamos un mar. Acariciabamos o horizonte dos imposibles e íamos máis alá. Fixemos unha katábasis, un descenso aos avernos do silencio, e gozamos do noso poderío.
E hoxe mitifico dende o tellado iso que nunca sucedeu. Só un dano colateral pode turbarme coma borracha, coma a nena que son e non son, coma o pensamento máis irracional.
E eu estaba serea, mollada dunha choiva para min descoñecida nun mundo

no que o primeiro bico é nun ollo

Chegadas á Cidade I

agarimosas e odiadas

a ría, as súas cores

os seus versos

e os coches, os seus ruidos

de motores

irmáns e homes alleos

Eu tamén subo nun deses coches

que en manda entran na estación

nas horas en punto

nas horas dos trens

Atravesamos o Berbés

(escoitamos normalmente

a Batallán)

e ollo para as casas baixas

e penso que se vivira en Vigo

'cando sexa maior'

tería unha desas casas de pedra

e pensaría que os outros lugares

da cidade

son simplemente innecesarios

Cando chegamos á rúa da Paz

estou tranquila

A Seara semella unha casa enorme

e sempre me pregunto se baixo outros ollos

isto tamén é fermoso

como un solpor dende o 4ºE

mirando para o punto menos corrompido

do noso mar

ou se simplemente é un barrio feo

dunha cidade gris

chea de costas e prexuízos

que ninguén comprende

'¡Libre como una vaca, como una ostra, como una rata!

Pero las ratas no buscan conciliar el sueño durante horas. Pero las ratas no se despiertan sobresaltadas, invadidas por el pánico, empapadas en sudor. Pero las ratas no sueñan y, ¿qué puedes hacer tú contra tus sueños?'

Desexaches o baleiro
home morcego
home que durme
home que vive postrado
nunha cama a alma
nun París branco e negro
o corpo errante e perdido

Que intentaches procurar
un imposible, unha metamorfose
vexetal, un eterno parón
nesta delicada bola de cristal
Que quixeches ser un
ti anulado
un borrego morto
Que iniciaches unha loita
empedrada contra os sentidos

Pero nun duelo cara a cara 
perdeches contra o subconsciente
porque: 'que podes facer ti contra
os soños?'

E xa ves, de novo estás aquí,
entre pensamentos escuros
en segunda persoa de singular
e psicodelia de tellado
-polo menos nítida-
volvendo a practicar
o sabor das cousas
e a esencia dos sabores
das cousas
(e o que hai que pensar
e o que queren que pensemos...)

(des)control indomesticado de duros síntomas
que se suceden
 -como un catarro-
pero sin mocos
y fuertes sacudidas

(des)protección intransigente de cuerpo y mente
sin paraguas
ni calmantes
ni calcetines

(des)espero