Felices merdas

Luces, cámaras e acción!
E, detrás, unha sacudida entra pola miña fiestra. Observo como unha pomba trapecista danza no tendal, unha señora encorvada que non quere ver máis alá do chan, do putrefacto chan. Pedras contra a miña testa que me flaxelan as sienes. Parece que hoxe todos importamos. Ou ninguén importa. E agora son eu quen xa non quere ver máis.
Direi que fuches ti, que entendelo así sempre é máis simple para o resto. Pero neste meu laberinto só hai sitio para min, e ademais chove. Non quererás ver os cristais empañados, eu xa non sei onde me deixará este autobús. Sería a confusión co fume dos teus cigarros. Quizais en Príncipe, quizais goce coas luces, coas cámaras, coa acción. A acción que é sempre a mesma, e a reacción que xa non coñezo.
Quixera saber por que hoxe a muller que espera ansiosa algunha moneda na porta do mercado, recibe máis ca nunca. Caridade ou limpadura de conciencia?
Con ciencia.

Felices merdas.

cocosmeco

una guerra civil del pensamiento
un fratricidio dentro desgarrador

un dragón
dos dragones
tres dragones

caóticos infinitos impares

explícoche o Universo?
-como non ía explicarme o Universo-
cara adiante flashplushbum
e un eterno retorno dos pés
á cabeza, da cabeza
aos pés
xiro constantemente xiramos
sempre cara o mesmo sitio
e se repite
repítese
repítese...

o horizonte tamén infinito(la)

QUIEN ME HABITA

'¡Qué extraño es verme aquí sentado,  

y cerrar los ojos, y abrirlos, y mirar,  

y oír como una lejana catarata que la vida se derrumba,  

y cerrar los ojos, y abrirlos, y mirar! 

¡Qué extraño es verme aquí sentado!  

¡Qué extraño verme corno una planta que respira,  

y sentir en el pecho un pájaro encerrado,  

y un denso empuje que se abre paso difícilmente  

por mis venas! 

¡Qué extraño es verme aquí sentado,  

y agarrarme una mano con la otra,  

y tocarme, y sonreír, y decir en voz alta  

mi propio nombre tan falto de sentido! 

¡Oh, qué extraño, qué horriblemente extraño!  

La sorpresa hace mudo mi espanto.  

Hay un desconocido que me habita  

y habla como si no fuera yo mismo.'

Prefiro sentir lume nos xeonllos
rochas apretando forte
e tambores xurásicos en Perú
Prefiro que me ensines shiwilu
e seguir cantando A las Barricadas
Creo que incluso preferiría derretirme
en Laponia
ou esgotar tódalas miñas forzas
baixando esas escaleiras en espiral
infinitas
Pasear polo subsubsubsubsolo
arrastrándome coma unha víbora
á que lle arrebataron o seu veleno
ou mesmo coma un can pedindo clemencia

Todo iso prefiro antes de que
te autoproclames non-entendedora
antes de que rompas o meu iceberg
e comece a batalla máis sanguenta
dos sete reinos das víboras sen veleno.

Non é suficiente subir á estratosfera para que me baixe as bragas.

Hórreo infinito:

que me fas estoupar 
CON PARANOICOS PENSAMENTOS CARMELA
P A R A N O I C O S 
e coa tristeza na que me afunden
esas almas solas que sosteñen o mundo.

(E penso niso inspirada por unha oliva!)

Danos colaterais

Creo que é un intervalo menor.
Un intervalo dos que soan a carastristes 
e danos colaterais triangulares.
Un acorde disonante, un puñado de búfalos.
E comezamos a caer ao chan
asustados
coas primeiras follas doutono.
Chamas á porta da resaca da miña toleira.
E se fora gratis...ai! se fora gratis
bebería eternamente do teu tranquimazin
e quedaría durmida imaxinando
elefantes laranxas
no gotelé da parede dos segredos.
Pero dime ti canto vou invertir neste laberinto.
Xa sabes que eu teño descosida a orientación.

Aquí lleva lloviendo todo el día

Empezó dentro, cuando me desperté. Primero escuché un rayo y me tembló todo el cuerpo. Y después empecé a llover. Notaba cómo los cristales de mis pensamientos se empañaban y las gotas caían de mis ojos a los dedos. Tronaba y me despeinaba. Llovía y me salpicaba las sienes. Llovía y me daba latigazos en la nuca.

¿Cómo no va a llover ahí fuera si yo ya no quepo en mí?

'Los puntos se unen hacia atrás' ¿?

Teño tanta vertixe que xa non podo pechalos ollos.
Só quero ser cangrexo e retroceder
descoser
maio e despois novembro
e as miñas pálpebras de bolboreta
que sexan verme despois.
Quero unir os puntos mirando cara adiante
quero saber que o meu sudor é/será necesario
e que morrerei no intento se é necesario
e
que quero ser necesaria.
Quero desquererte tamén,
 e que toda a dor
poda camiñar cara atrás
(e a satisfacción de non saber nin que existiches
e a bondade do Mundo cando daquela
era Mundo)
quero camiñar cara os outonos
esquecidos
deschorar, absorber as lágrimas
que sen dúbida, foron pola
inxustiza
ou compaixón (da que non gosto)
Ser galiña e ovo despois.
Desconectar
Desenterrar
Descoñecer
Desaprender

(A Steve Jobs, que conmoveu a millóns de persoas/borregos afirmando que os puntos se unen do presente cara atrás e as cicatrices teñen sentido. Así que aínda que as pasaras putas antes do triunfo, foi por algo.
 E despois estou eu, que escribo para unilos cara adiante e vivir marcha atrás e non conmovo a ninguén, nin a min, que nin me entendo.)
to
la.

Regalo para Carmela. 28/06/2012

- Necesitaba ver ós Amantes de novo
facer un poema da miña mente en Laponia
neses 112 minutos nos que me invade o caos
da vida e das casualidades
Pero miña Selva adiántase, e un avión
kamikaze entra pola porta do meu Berlín: -

'Non son quen de dicirche

que non tenhas frío en inverno

cando sei perfectamente que

che encanta agocharte neses xerseis grandes

baixo os que podería soterrarte.

E tenho que dicirche que

-para min-

es moito máis que 3Carmelas

e que podería caer no abismo dos teus ollos

se, coma Otto, me atrevese a mirar neles

o meu reflexo paralizado.

Espero voler verte

en Siberia, en Laponia, en Australia

ou neste noso Berlín.

P.D: Esta é a miña hipótese da pregunta do avión:

- Pode o amor sobrevivir ao frío?'

SELVA.

MIMIMI

(mi ciudad-mi gente-mi verano)

Cuántos océanos he vaciado para llegar aquí

cuántas mantas destrocé para trepar al infinito

y todo por ti, maldita Carmela

pobre Carmela,

que consiguió llegar al infinito y descubrió que allí 

tampoco había nada.

Boas noites:

Asolagaches o servizo
cando destrozaba o ventre de mamá.
Tiveron que pechala porta para que
non me romperas en anacos.
Antes que amarme, maldiciches
a miña existencia, o meu pranto,
a miña melancolía cando non podía aprender
as cores.

Dóenme tanto as túas feridas, que
me gustaría destrozalo Mundo,
rompelo en anacos e regalarcho
en forma de barquiño de papel.
E ti incendiaríalo coas tuas verbas
que queman, que explotan
nas miñas fráxiles veas.

Fuches a miña esencia,
eu son porque ti es e
convertinme no "miniyo" das túas
rabietas, das tormentas da túa lingua.
Brais, eu xa non teño forzas
para maldicir ó reloxo que
nos fura os miolos, que escribe con
vermello que xa non somos aqueles nenos,
que xa non soñamos con ir ver
 despegar avións a Peinador;
entón nos vexo sentados nun banco,
criticando o Mundo en Compostela,
a Compostela no Mundo.

Que cando me ensinas cicatrices eu
non deixo de morrer, que te levo, miña sombra,
lévote nos meus dedos, no meu ADN de
nados para encher botes coas nosas bágoas.

Somos os dous somos os dous somos os dous
de sempre, no lugar de sempre, no rectángulo
do meu corpo redimido de opresións
de cabalo

Que estás tan dentro que non podería
trazar unha liña divisoria entre os nosos pensamentos
entre as nosas testas inquedas,
a nosa maneira de querernos dende fóra
dende dentro

E curarei do teu fígado enfermo,
das túas mans amarelas,
dos paxaros que despeinan os teus rizos

Os meus rizos tamén.

Que quero limparte as entrañas
lavar o teu corpo sucio e perdido
e meterte na cama.
Bicarte a fronte, respirar, e dicir

durme, Braisiño, durme, que así
durmirei eu.

SÓLOSÓLOSÓLO.

Y yo sólo puedo vomitar
ríos de sangre
pensamientos absurdos, 
deshidratarme las pupilas
mirándote a los ojos.
Querría apartarte el pelo,
penetrarte desde la frente 
al interior
y
'violarte
el
pensamiento'.
Y después,recoger el sudor
de mis manos
de mi cuerpo siempre agotado
de soñarte desde lejos.

Hoxe quixera

Inventar a verba máis fermosa:
Unha verba infinita que recolla
todo o que está a pasar neste maio longo,
nestas lúas nunha terraza do Berlín máis azul
que agora admiro cos ollos que nunca tiven.
Con mel e salmón, con nubes e estrelas
de realidades perpendiculares.
Escoito 'Moraima' e eu creo que me derrito co
tremer das miñas pernas.
Escoito a Laura lerme e consegue
levarme a un xardín espacial.
Agora son unha astronauta apaixoada dos astros
máis pequenos, das formigas que trepan os colchóns
máis quentes da Vía Lactea.
E teño cóxegas amarelas no meu tenso abdome,
e teño a voz ronca e o olfacto pechado.
Escoito os paxaros sobrevoando as nosas mentes
saturadas nun arrebato de imaxinación
e síntome liberta dos meus peores pesadelos.
Síntome espida ante os versos máis fermosos
que son a brisa e a noite.

Hoxe quixera ser arquitecta e obreira
da verba máis fermosa que recolla todo este maio longo
en Marte
ou na Lúa.
En Berlín.

Porque "podemos vivir unha vida nunha noite"

Sobrevivo.

Lucho contra mi propio pensamiento
y VENZO y VENZO y VENZO